این برگ رو به یاد اولین پاییز انتظارم برداشتم و توی دفتر گذاشتم

این برگ زرد همون برگیه که یه روزی با من و تو سبز بود

امروز دیگه جون نداره... خشک شده... زرد شده

باورم نمیشه ... باورم نمیشه که همه ی اون روزا شده کلمه های دفترم

جمله هایی که وقتی میخونمشون تا ساعت ها به یه نقطه خیره میشم

و خاطراتمون رو باهاشون ورق میزنم...

زیر روزهای با تو بودن خط میکشم تا دوباره وقتی میخونمشون یادم بمونه

که طلایی ترین روزهای زندگیم همین روزهای با تو بودن بود.

روزهای بدون میم رو کم رنگ مینویسم که حتی موقعی که دوباره دفترم رو

میخونم از روشون به سرعت بگذرم ، جمله هایی که تمام دردای منو توی خودشون

جا دادن دردایی که هیچکس بعد از من با خوندن دفترم هم نمیتونه درکشون کنه.

بخدا میدونم که عشق من در قبال تو خیلی ناقابل بود اما دردی که من کشیدم

در حد و اندازه ی من نبود ؛ دردای من از تصور هم بدورن

زخمهایی که به زحمت روشون رو پوشوندم ...