امروز، سکوت...                

                           رفتن...

                                      فریاد...

                                                 ماندن...

 همه در زیر پلک هایم به یک معنا تفسیر میشود...

           امروز...

                   من... یعنی تنها...

                                 یعنی آنکه هیچکس با او نبود...

       به خودم که فکر میکنم...

                  به پرنده میمانم که بال هایم را چیده اند...

                                                                     نه رازی...

                                                    نه پروازی...

      بغضِ کز کرده ی گوشه ی دیوارم...

                      بال های سرنوشتم کجا رفت... ؟

                 من نمیدانم...

                              تو که دیگر هیچ...

         پا بر رکابِ چرخ فلک گذاشته ای...

                                و من از دور به رفتنت خیره شده ام...

          روی صورتم کابوس تنهایی پاشیدی،

                              و در گام های تو ، امیدهای دوباره موج میزند...

 شب شده...

                 باز پنجره ی دلتنگی هایم را باز کرده ام...

                            نسیم می آید و 

                                            آسمان دیروزهایم را ورق میزند...

          کجای شب گم شدی؟

       که دستهایم از ستاره چینیِ دلتنگی آسمان، خالی بازگشتند...

                    صدای فردا را میشنوم، که به کام توست...

                                                    و به نام من...

    به دلتنگی هایم لبخند میزند...

                       باشد...

                        چاره ای نیست...

                               مینشینم به انتظار...

                                                     شاید فردا...

                 دستی هم از آن سوی دیوار، 

                              پنجره ی دلتنگی های مرا پیش کند...!